Φερέλπιδες νέοι και ποιητές!..
Το έχει στο αίμα της αυτή η φυλή!.. Τούτο το γένος των Ελλήνων!.. Και δεν υπάρχει άλλη εξήγηση αν αναλογιστεί κανείς πόσοι Έλληνες έχουν το χάρισμα της ποιητική δημιουργίας, ιδίως των νέων αθρώπων!.. Γέννημα-θρέμμα Έλληνες, αφού από την εποχή του Ομήρου μέχρι σήμερα η Ποίηση αποτελεί ένα αναπόσπαστο στοιχείο της ίδιας της ζωής τους!..
ΣΗΜΕΡΑ έλαβα ένα μήνυμα!.. Ένα μήνυμα από ένα κοριτσάκι 16 ή 17 Μαΐων!.. Την Κυριακή Δερέμπεη, η οποία, όπως έχουν δείξει τα πράγματα, δεν είναι μόνον μια φερέλπιδα καλλιτέχνις, με αξιόλογο και δημιουργικό έργο στο χώρο της Μουσικής και της ερμηνείας, αλλά και στο χώρο της Ποιήσεως! Θα ήταν, λοιπόν, άκομψο από πλευράς του γράφοντος να μην αφιερώσουμε λίγο χρόνο για να γράψουμε κι εμείς δύο λόγια σε μία νεαρή ποιήτρια, που μόλις άνοιξε τα φτερά της στον μαγευτικό αυτό χώρο.
Δεν είναι της παρούσης στιγμής να εξηγήσουμε τι είναι ο έμμετρος λόγος, δηλαδή η τέχνη της σύνθεσης έμμετρων λογοτεχνικών έργων, αφού στην ιστορία της λογοτεχνίας, πρώτα αναπτύχθηκε η ποίηση και κατόπιν ο πεζός λόγος.
Με αφορμή, όμως, την πρώτη ποιητική συλλογή της νεαρής καλλιτέχνιδάς μας, Κυριακής Δερέμπεη, με τίτλο: "Με τα μάτια της καρδιάς από τα βάθη της ψυχής", στην οποίαν εύχομαι να έχει καλοτάξιδη πορεία, συνειρμικά ο νους μου σκέφτηκε τα βασικά χαρακτηριστικά της ποίησης, που ήσαν για πολλούς αιώνες το μέτρο, ο ρυθμός ο οποίος στην αρχαιότητα στηριζόταν στην εναλλαγή μακρών και βραχέων συλλαβών (προσωδία) και σε μεταγενέστερες στο συνδυασμό τονισμένων και άτονων συλλαβών.
Η εξέλιξή της Ποίησης -λένε-πέρασε από διάφορα μορφολογικά πρότυπα, όπως η ομοιοκαταληξία, για να φτάσει στον 20ό αιώνα σε μια κατάσταση απουσίας εξωτερικών δομικών στοιχείων και έντασης της διασύνδεσης εσωτερικού ρυθμού και περιεχομένου (έμφαση στο παράδοξο, την ειρωνεία και τη μελετημένη πολλαπλή δυνατότητα λειτουργίας των λέξεων). Αλλά, ας τα’ αφήσουμε αυτά!
Με την ποιητική συλλογή της Κυριακής Δερέμπεη εκ των πραγμάτων κάθεσαι και αναλογίζεσαι την μεγάλη διαδρομή της ποίησης: Μια ποίηση, που άλλοτε χαρακτηριζόταν ως η πρωταρχική γλώσσα της φαντασίας, η παρουσίαση –αν θέλετε- γενικά παραδεκτών θέσεων σε ιδανική μορφή, αντίθετα από ό,τι συνέβαινε με την ιστορία και τη ρητορική. Η καλλιέργεια, όμως, της πεζογραφίας περιόρισε την ποίηση στο χώρο κυρίως του λυρισμού.
Λένε πως η διαφορά της ποίησης από την πεζογραφία βρίσκεται κυρίως στη ρυθμική χρήση της γλώσσας. Μη λησμονούμε το γεγονός, ότι στους πρωτόγονους λαούς η ποίηση ήταν συνδεδεμένη με τους μουσικούς και ορχηστρικούς ρυθμούς. Ο πεζός λόγος ήταν η γλώσσα της καθημερινής ενασχόλησης του ανθρώπου, ενώ ο ποιητικός λόγος κάλυπτε τα ασυνήθιστα γεγονότα, τις ειδικές περιπτώσεις
Ας διαβάσουμε, λοιπόν, ένα χαρακτηριστικό ποίημα από την καινούργια συλλογή της χαριτόβρυτης καλλιτέχνιδάς μας, τη νέα ποιήτρια Κυριακή Δερέμπεη, στην οποία ευχόμαστε κάθε τι καλό και δημιουργικό:
Ο ΨΙΘΥΡΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ
Σαν πατρίδα μου σ΄ είχα στην ζωή
ένα χάραμα τα μάτια
ένωσαν τα μονοπάτια
μα με πρόδωσαν.
Φαντάζεις ήλιος μακρινός
σ΄ ένα γαλήνιο ουρανό
που μες τα πέπλα του μεθάει.
Τ΄ άστρα τρεμάμενα κι αχνά
μες τ΄ ουρανού την μοναξιά
ψιθύρισαν το όνομά σου.
Σαν πατρίδα μου σ ΄είχα στη ζωή
ένα όνειρο που σμίγει
την αγάπη με την λύπη
κι όλα μάταια
Φύλλο στο χώμα… στο καυτό
λιοπύρι του καλοκαιριού
που άθελά του με δροσίζει…
Κι έτσι σα μικρό παιδί
χάθηκα…
Σα δυό ζωές τα όνειρά μου…
ζήτησαν από τη μοναξιά μου…
ν΄ απομακρυνθεί…
Φαντάζει δειλά και χάνεται…
γίνεται ένα με τη νύχτα…
σπάει τη σιωπή που απλώνεται…
ο ψίθυρος της μοναξιάς.
Αυτός ο ψίθυρος που πάντα με συντροφεύει…
Με σεβασμό και τιμή
ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ
Τετάρτη, 18 Μαρτίου 2015
Αναρτήθηκε: 18/03/15 17:57
ΣΗΜΕΡΑ έλαβα ένα μήνυμα!.. Ένα μήνυμα από ένα κοριτσάκι 16 ή 17 Μαΐων!.. Την Κυριακή Δερέμπεη, η οποία, όπως έχουν δείξει τα πράγματα, δεν είναι μόνον μια φερέλπιδα καλλιτέχνις, με αξιόλογο και δημιουργικό έργο στο χώρο της Μουσικής και της ερμηνείας, αλλά και στο χώρο της Ποιήσεως! Θα ήταν, λοιπόν, άκομψο από πλευράς του γράφοντος να μην αφιερώσουμε λίγο χρόνο για να γράψουμε κι εμείς δύο λόγια σε μία νεαρή ποιήτρια, που μόλις άνοιξε τα φτερά της στον μαγευτικό αυτό χώρο.
Δεν είναι της παρούσης στιγμής να εξηγήσουμε τι είναι ο έμμετρος λόγος, δηλαδή η τέχνη της σύνθεσης έμμετρων λογοτεχνικών έργων, αφού στην ιστορία της λογοτεχνίας, πρώτα αναπτύχθηκε η ποίηση και κατόπιν ο πεζός λόγος.
Με αφορμή, όμως, την πρώτη ποιητική συλλογή της νεαρής καλλιτέχνιδάς μας, Κυριακής Δερέμπεη, με τίτλο: "Με τα μάτια της καρδιάς από τα βάθη της ψυχής", στην οποίαν εύχομαι να έχει καλοτάξιδη πορεία, συνειρμικά ο νους μου σκέφτηκε τα βασικά χαρακτηριστικά της ποίησης, που ήσαν για πολλούς αιώνες το μέτρο, ο ρυθμός ο οποίος στην αρχαιότητα στηριζόταν στην εναλλαγή μακρών και βραχέων συλλαβών (προσωδία) και σε μεταγενέστερες στο συνδυασμό τονισμένων και άτονων συλλαβών.
Η εξέλιξή της Ποίησης -λένε-πέρασε από διάφορα μορφολογικά πρότυπα, όπως η ομοιοκαταληξία, για να φτάσει στον 20ό αιώνα σε μια κατάσταση απουσίας εξωτερικών δομικών στοιχείων και έντασης της διασύνδεσης εσωτερικού ρυθμού και περιεχομένου (έμφαση στο παράδοξο, την ειρωνεία και τη μελετημένη πολλαπλή δυνατότητα λειτουργίας των λέξεων). Αλλά, ας τα’ αφήσουμε αυτά!
Με την ποιητική συλλογή της Κυριακής Δερέμπεη εκ των πραγμάτων κάθεσαι και αναλογίζεσαι την μεγάλη διαδρομή της ποίησης: Μια ποίηση, που άλλοτε χαρακτηριζόταν ως η πρωταρχική γλώσσα της φαντασίας, η παρουσίαση –αν θέλετε- γενικά παραδεκτών θέσεων σε ιδανική μορφή, αντίθετα από ό,τι συνέβαινε με την ιστορία και τη ρητορική. Η καλλιέργεια, όμως, της πεζογραφίας περιόρισε την ποίηση στο χώρο κυρίως του λυρισμού.
Λένε πως η διαφορά της ποίησης από την πεζογραφία βρίσκεται κυρίως στη ρυθμική χρήση της γλώσσας. Μη λησμονούμε το γεγονός, ότι στους πρωτόγονους λαούς η ποίηση ήταν συνδεδεμένη με τους μουσικούς και ορχηστρικούς ρυθμούς. Ο πεζός λόγος ήταν η γλώσσα της καθημερινής ενασχόλησης του ανθρώπου, ενώ ο ποιητικός λόγος κάλυπτε τα ασυνήθιστα γεγονότα, τις ειδικές περιπτώσεις
Ας διαβάσουμε, λοιπόν, ένα χαρακτηριστικό ποίημα από την καινούργια συλλογή της χαριτόβρυτης καλλιτέχνιδάς μας, τη νέα ποιήτρια Κυριακή Δερέμπεη, στην οποία ευχόμαστε κάθε τι καλό και δημιουργικό:
Ο ΨΙΘΥΡΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ
Σαν πατρίδα μου σ΄ είχα στην ζωή
ένα χάραμα τα μάτια
ένωσαν τα μονοπάτια
μα με πρόδωσαν.
Φαντάζεις ήλιος μακρινός
σ΄ ένα γαλήνιο ουρανό
που μες τα πέπλα του μεθάει.
Τ΄ άστρα τρεμάμενα κι αχνά
μες τ΄ ουρανού την μοναξιά
ψιθύρισαν το όνομά σου.
Σαν πατρίδα μου σ ΄είχα στη ζωή
ένα όνειρο που σμίγει
την αγάπη με την λύπη
κι όλα μάταια
Φύλλο στο χώμα… στο καυτό
λιοπύρι του καλοκαιριού
που άθελά του με δροσίζει…
Κι έτσι σα μικρό παιδί
χάθηκα…
Σα δυό ζωές τα όνειρά μου…
ζήτησαν από τη μοναξιά μου…
ν΄ απομακρυνθεί…
Φαντάζει δειλά και χάνεται…
γίνεται ένα με τη νύχτα…
σπάει τη σιωπή που απλώνεται…
ο ψίθυρος της μοναξιάς.
Αυτός ο ψίθυρος που πάντα με συντροφεύει…
Με σεβασμό και τιμή
ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ
Τετάρτη, 18 Μαρτίου 2015
Αναρτήθηκε: 18/03/15 17:57