Η Κυριακή Δερέμπεη δίνει την πρώτη της συνέντευξη στο Greekaffair.gr και στον Κυριάκο Τσικορδάνο
Η Κυριακή Δερέμπεη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Ανήκει στη 5η γενιά προσφύγων, από Πόντο από την πλευρά της μητέρας της και Ανατολική Θράκη και Κωνσταντινούπολη από την πλευρά του πατέρα της. Κατάγεται από οικογένεια μουσικών της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής και ιεροψαλτών. Ο παππούς της, υπήρξε καθηγητής βυζαντινής μουσικής (Αγία Σοφία Θεσσαλονίκης) και δεξιός ψάλτης στην Ιερά Μητρόπολη Λαγκαδά, από τον οποίο επηρεάστηκε και από πολύ μικρή πήρε τις βάσεις στην εκκλησιαστική βυζαντινή μουσική.
Σε ηλικία πέντε ετών, γράφτηκε για πρώτη φορά σε ωδείο και ξεκίνησε μαθήματα πιάνου καθώς επίσης ιδιαίτερα μαθήματα σαντουριού.
Κυριακή Δερέμπεη σε καλωσορίζουμε στο greekaffair.gr
Κυριακή, θα ξεκινήσω την συνέντευξη ρωτώντας τι ήταν αυτό που έκανε ένα νέο κορίτσι σαν και εσένα να κλείσει τα αυτιά της στην σημερινή σύγχρονη μουσική και να ακολουθήσει ένα άλλο δρόμο, αυτό της βυζαντινής παραδοσιακής μουσικής;
Από πολύ μικρή ηλικία, θα ήμουν θαρρώ τεσσάρων-πέντε ετών όταν ο παππούς μου, μου έβαλε να ακούσω την Θεία Λειτουργία από ένα μικρό κασετοφωνάκι στην οποία έψαλλε ο ίδιος ως δεξιός ψάλτης που ήταν. Δεν μπορούσα να καταλάβω και πολλά πράγματα. Από διηγήσεις όμως των γονέων μου έμαθα πως κάθε μέρα σχεδόν τους ζητούσα να μου βάλουν να ακούσω την κασέτα αυτή. Επίσης καθόμουν και χάζευα κάθε φορά που ο παππούς έκανε μαθήματα σε νεότερους ιεροψάλτες και σε μαθητές που ήθελαν να μάθουν Βυζαντινή μουσική. Όσον αφορά την μύησή μου στην παραδοσιακή μουσική οφείλεται στο ότι προέρχομαι από οικογένεια που έβγαλε μουσικούς της παράδοσης. Η Βυζαντινή και παραδοσιακή μουσική είναι θαρρώ μέσα στο «πετσί» μου.
Γιατί επέλεξες να μάθεις να παίζεις σαντούρι και πιο συγκεκριμένα το περσικό σαντούρι και όχι κάποιο άλλο παραδοσιακό όργανο;
Ασχολήθηκα και με άλλα όργανα, όχι μόνον με το σαντούρι, όπως πιάνο, μπουζούκι και ούτι. Όμως το σαντούρι με κέρδισε με διαφορά από τη πρώτη στιγμή που το έπιασα στα χέρια μου. Σε ηλικία πέντε ετών ξεκίνησα να μαθαίνω περσικό σαντούρι, αργότερα το ελληνικό και στη συνέχεια πειραματίστηκα στο ινδικό σαντούρι. Θεωρώ πως κάθε σαντούρι, κάθε σύστημα έχει όχι μόνον τον δικό του ξεχωριστό ήχο και τεχνική αλλά και τη δική του γοητεία.
Νιώθω περήφανη που εδώ και δύο χρόνια έχω στα χέρια μου ένα σαντούρι ξεχωριστό από τα συνηθισμένα για τα δεδομένα της χώρας μας. Το λέω αυτό με πολλή χαρά αφού έχω την τιμή και τη δυνατότητα να το έχω μόνον εγώ στην Ελλάδα αφού δεν έχει κυκλοφορήσει εδώ, αλλά ούτε και σε άλλες χώρες από ότι γνωρίζω. Πρόκειται για ένα σαντούρι με ήχο περσικό και σύστημα ελληνικό με το οποίο μου αρέσει να παίζω κλασσικά κομμάτια και όχι μόνον. Κατασκευάστηκε στο Ιράν.
Σε ποια ηλικία ανακάλυψες ότι σου αρέσει η μουσική και το τραγούδι και θέλησες να ασχοληθείς;
Νομίζω πως κάθε άνθρωπος είναι γεννημένος για κάτι. Στον καθένα ξεχωριστά ο Θεός δίνει κάποιο χάρισμα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτόν μου τραγουδάω. Μέσα από το τραγούδι εκφράζομαι, βγάζω τα συναισθήματά μου, καταθέτω τη ψυχή μου. Μαθήματα φωνητικής κάνω τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Εδώ και δύο χρόνια με τον δάσκαλό μου προχωράμε σκαλί-σκαλί αργά και σταθερά με στόχο την ενδυνάμωση και εξέλιξη της φωνής μου.
Όταν ανακοίνωσες στους γονείς σου και στους φίλους ότι θέλεις να ασχοληθείς επαγγελματικά με το τραγούδι και το περσικό σαντούρι πως αντέδρασαν;
Οι γονείς μου από τη πρώτη στιγμή σαν λαμπάδα αναμμένη στάθηκαν στο πλευρό μου. Με στήριξαν και συνεχίζουν να με στηρίζουν. Είμαι παιδί τους, το καμάρι τους όπως για κάθε γονιό το παιδί τους. Γι’ αυτό έχω τη δυνατότητα και την δύναμη να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ. Πάντα όμως με σύνεση και σεβασμό για τους ίδιους και τον εαυτόν μου.
Ποια είναι η σχέση σου με την οικογένεια σου; Έχεις άλλα αδέλφια;
Έχω μια υπέροχη οικογένεια, η οικογένειά μου είναι τα πάντα για μένα. Η σχέση μας πρώτα είναι φιλική και έπειτα η σχέση γονέα-παιδιού. Μιλάμε ανοιχτά για τα πάντα, δε με κριτικάρουν ποτέ, απλά με συμβουλεύουν. Μου έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη.
Κυριακή, τι νομίζεις ότι ήταν αυτό που σε οδήγησε να χαράξεις μια επαγγελματική πορεία ως μουσικός;
Η αγάπη, η αγάπη, η αγάπη μου για τη μουσική…
Είσαι απόγονος μιας πολύ μεγάλης μουσικής οικογένειας. Θεωρείς ότι κουβαλάς μια βαριά κληρονομιά στην πλάτη σου; Είναι θετικό αυτό ή έχει και τα αρνητικά του;
Αυτό που μας κληροδοτεί κάποιος, είτε αυτό προέρχεται από την οικογένειά μας, είτε από το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, πρέπει να το τιμούμε, να το σεβόμαστε και να το εξελίσσουμε.
Είχες την τύχη να βρεθείς και να παίξεις αλλά και να τραγουδήσεις δίπλα σε πολύ μεγάλα ονόματα του ελληνικού πενταγράμμου, όπως τους: Ελένη Βιτάλη, Γλυκερία, Γρηγόρη Βαλτινό, Μανώλη Μητσιά, Ορχάν Οσμάν, Πασχάλη Αρβανιτίδη κ.α. αλλά και να έχεις συμμετοχές σε πολυσυμμετοχικές συναυλίες ανάμεσα σε σπουδαία ονόματα όπως τους: Πέτρο Γαϊτάνο, Βασίλη Λέκκα, Dilek Koc, Παναγιώτη Λάλεζα κ.α. Υπάρχει κάποιος όμως, που ξεχωρίζεις και θεωρείς ότι ήταν σταθμός για την μετέπειτα επαγγελματική σου καριέρα;
Ο κάθε καλλιτέχνης που μου έδωσε τη δυνατότητα να σταθώ στο πλευρό του από μικρό παιδάκι, είτε σε προγραμματισμένες συναυλίες, είτε αυθόρμητα αποτελεί σταθμό στην εξέλιξή μου. Από τον καθένα ξεχωριστά έχω εισπράξει και κάτι. Κρατώ πάντα μόνον τα καλά. Η συνύπαρξή μου όμως –χωρίς να θέλω να αδικήσω κανέναν- με τον Μανώλη Μητσιά θεωρώ πως ήταν κορυφαίος σταθμός για την μετέπειτα πορεία μου και τις αποφάσεις μου που καθόρισαν τι πραγματικά θέλω να ακολουθήσω. Τα λόγια του κ. Μητσιά επί σκηνής για την τότε 13χρονη Κυριακή… μου έδωσαν δύναμη και την σπίθα που με έκανε να μελετάω ακόμη περισσότερο.
Στην μνήμη μου έχουν χαραχτεί τα λόγια αυτά και τα κρατώ σα κόρη οφθαλμού: «…Η Κυριακούλα τραγούδησε με πολύ στρες, όμως να θυμάστε αυτό το παιδί θα το δείτε μπροστά σας σε λίγα χρόνια να τραγουδάει πολύ ωραία…». Επίσης ο Ορχάν Οσμάν πάντα εκφράζεται σε συνεντεύξεις με πολλή αγάπη για μένα, θα θυμάμαι πάντα το κάλεσμά του. Ήταν ο πρώτος καλλιτέχνης του διαπρέπει στο εξωτερικό που με κάλεσε να τραγουδήσουμε όταν ήμουν 13 ετών στο φεστιβάλ Μαρώνειας, κάτι πολύ όμορφο και μεγαλειώδες για ένα τότε άγουρο κοριτσάκι.
Αρκετός κόσμος μέσα από τον καλλιτεχνικό χώρο και όχι μόνο έχει αναφερθεί σε εσένα ως το «παιδί-θαύμα» και ως «η νεότερη φωνή της παράδοσης». Τι γνώμη έχεις για τους χαρακτηρισμούς αυτούς;
Αν έχει ειπωθεί κάτι τέτοιο είναι πολύ τιμητικό για ένα νέο παιδί και δημιουργεί τεράστιες ευθύνες. Σίγουρα απλά πηγάζουν όλα αυτά από την αγάπη και την καλή διάθεση των ανθρώπων.
Τι είναι αυτό που αναζητάς σαν καλλιτέχνης μέσα από την βυζαντινή παραδοσιακή μουσική;
Για μένα είναι ένας τρόπος έκφρασης. Ταξιδεύω στο παρελθόν και προσπαθώ να ενώσω το παρελθόν με το μέλλον.
Θεωρείς ότι είναι και ένα δεύτερο σχολείο για κάποιον που αποφασίζει να ασχοληθεί σήμερα με την βυζαντινή παραδοσιακή μουσική; Θα ήθελες να μας αναλύσεις λίγο την απάντησή σου;
Η Βυζαντινή Εκκλησιαστική Μουσική είναι τέχνη, είναι επιστήμη. Αξίζει να αναφέρω ότι Έλληνες αλλά και ξένοι ιστοριογράφοι υποστηρίζουν ότι οι εκκλησιαστικοί ήχοι και γενικότερα το σύστημα της εκκλησιαστικής μουσικής είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το αρχαίο Ελληνικό σύστημα. Αποτελεί σίγουρα σχολείο και είναι ένας ολοζώντανος θησαυρός για όλους μας.
Πιστεύεις ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν αμόλυντες ρίζες παραδοσιακής μουσικής στην Ελλάδα και στο χώρο της μουσικής ή έχουν μπασταρδευτεί με άλλα είδη και μουσικά ακούσματα;
Σίγουρα υπάρχουν, όμως η μουσική είναι για να εξελίσσεται, όχι να μένει στάσιμη. Ορισμένα όμως που είναι αμιγώς παραδοσιακά τραγούδια τα οποία άντεξαν στο χρόνο, δεν πρέπει να τα εκμοντερνίζουμε διότι αυτό μπορεί να οδηγήσει σε …τερατογέννεση.
Σίγουρα όσον αφορά την εκ νέου καταγραφή ενός τραγουδιού με μια πιο σύγχρονη ματιά όσον αφορά την ενορχήστρωση, αν και εφόσον προκύψει θα πρέπει να γίνει με απόλυτο σεβασμό και προσοχή. Θεωρώ πως ότι σώθηκε ως σήμερα, όπως το παραλάβαμε έτσι θα πρέπει να το μεταλαμπαδεύσουμε στις επόμενες γενιές. Ατόφιο, χωρίς παρεμβάσεις γιατί μετά παύει να είναι παραδοσιακό.
Προτιμάς το ρόλο της ερμηνεύτριας ή της μουσικού;
Νομίζω και τα δύο, όμως πάνω από όλα ο τίτλος της μουσικού θεωρώ πως είναι πιο αντιπροσωπευτικός. Και οι δυο ρόλοι απαιτούν την ίδια αφοσίωση και μπορείς να εξελιχθείς εξίσου και ως ερμηνευτής και ως μουσικός.
Τι είναι πρόκληση για σένα;
Πρόκληση για μένα είναι να παλεύω για αυτό που λένε …μια στις χίλιες. Τίποτε δεν μου χαρίστηκε και ούτε θέλω να μου χαριστεί. Είμαι από αυτή την πάστα ανθρώπων που θέλουν να αγωνίζονται όχι για το εύκολο και το βατό αλλά για το αδύνατο. Αυτό είναι η γοητεία σε αυτό που λέγεται «αγώνας ζωής». Δεν είμαι αυτό που λένε «παιδί από τζάκι» και ούτε κανένα πλουσιοκόριτσο, ούτε είχα, ούτε έχω μηχανισμούς στήριξης όσο είμαι στα πρώτα μου βήματα της μουσικής μου πορείας.
Κλείνοντας την συνέντευξη αυτή θα ήθελα να μας πεις αν πέρα από το όνειρο της καριέρας έχεις στα σχέδιά σου να αποκτήσεις κάποια μέρα και εσύ τη δική σου οικογένεια.
Η καριέρα είναι ένας στόχος της ζωής μου αλλά δεν είναι τα πάντα για μένα. Σίγουρα κάποια στιγμή θα ήθελα να κάνω τη δική μου οικογένεια, να κάνω το δικό μου σπιτικό. Είμαι παραδοσιακός άνθρωπος με αντιλήψεις που για τα σημερινά δεδομένα μοιάζουν παρωχημένες και ίσως να χαρακτηριστώ οπισθοδρομική. Θέλω όταν έρθει εκείνη η στιγμή να παντρευτώ με τιμή και δόξα. Έτσι είμαι εγώ, έτσι έχω μεγαλώσει.
Συνέντευξη Κυριάκος Τσικορδάνος
www.greekaffair.gr
Η Κυριακή Δερέμπεη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Ανήκει στη 5η γενιά προσφύγων, από Πόντο από την πλευρά της μητέρας της και Ανατολική Θράκη και Κωνσταντινούπολη από την πλευρά του πατέρα της. Κατάγεται από οικογένεια μουσικών της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής και ιεροψαλτών. Ο παππούς της, υπήρξε καθηγητής βυζαντινής μουσικής (Αγία Σοφία Θεσσαλονίκης) και δεξιός ψάλτης στην Ιερά Μητρόπολη Λαγκαδά, από τον οποίο επηρεάστηκε και από πολύ μικρή πήρε τις βάσεις στην εκκλησιαστική βυζαντινή μουσική.
Σε ηλικία πέντε ετών, γράφτηκε για πρώτη φορά σε ωδείο και ξεκίνησε μαθήματα πιάνου καθώς επίσης ιδιαίτερα μαθήματα σαντουριού.
Κυριακή Δερέμπεη σε καλωσορίζουμε στο greekaffair.gr
Κυριακή, θα ξεκινήσω την συνέντευξη ρωτώντας τι ήταν αυτό που έκανε ένα νέο κορίτσι σαν και εσένα να κλείσει τα αυτιά της στην σημερινή σύγχρονη μουσική και να ακολουθήσει ένα άλλο δρόμο, αυτό της βυζαντινής παραδοσιακής μουσικής;
Από πολύ μικρή ηλικία, θα ήμουν θαρρώ τεσσάρων-πέντε ετών όταν ο παππούς μου, μου έβαλε να ακούσω την Θεία Λειτουργία από ένα μικρό κασετοφωνάκι στην οποία έψαλλε ο ίδιος ως δεξιός ψάλτης που ήταν. Δεν μπορούσα να καταλάβω και πολλά πράγματα. Από διηγήσεις όμως των γονέων μου έμαθα πως κάθε μέρα σχεδόν τους ζητούσα να μου βάλουν να ακούσω την κασέτα αυτή. Επίσης καθόμουν και χάζευα κάθε φορά που ο παππούς έκανε μαθήματα σε νεότερους ιεροψάλτες και σε μαθητές που ήθελαν να μάθουν Βυζαντινή μουσική. Όσον αφορά την μύησή μου στην παραδοσιακή μουσική οφείλεται στο ότι προέρχομαι από οικογένεια που έβγαλε μουσικούς της παράδοσης. Η Βυζαντινή και παραδοσιακή μουσική είναι θαρρώ μέσα στο «πετσί» μου.
Γιατί επέλεξες να μάθεις να παίζεις σαντούρι και πιο συγκεκριμένα το περσικό σαντούρι και όχι κάποιο άλλο παραδοσιακό όργανο;
Ασχολήθηκα και με άλλα όργανα, όχι μόνον με το σαντούρι, όπως πιάνο, μπουζούκι και ούτι. Όμως το σαντούρι με κέρδισε με διαφορά από τη πρώτη στιγμή που το έπιασα στα χέρια μου. Σε ηλικία πέντε ετών ξεκίνησα να μαθαίνω περσικό σαντούρι, αργότερα το ελληνικό και στη συνέχεια πειραματίστηκα στο ινδικό σαντούρι. Θεωρώ πως κάθε σαντούρι, κάθε σύστημα έχει όχι μόνον τον δικό του ξεχωριστό ήχο και τεχνική αλλά και τη δική του γοητεία.
Νιώθω περήφανη που εδώ και δύο χρόνια έχω στα χέρια μου ένα σαντούρι ξεχωριστό από τα συνηθισμένα για τα δεδομένα της χώρας μας. Το λέω αυτό με πολλή χαρά αφού έχω την τιμή και τη δυνατότητα να το έχω μόνον εγώ στην Ελλάδα αφού δεν έχει κυκλοφορήσει εδώ, αλλά ούτε και σε άλλες χώρες από ότι γνωρίζω. Πρόκειται για ένα σαντούρι με ήχο περσικό και σύστημα ελληνικό με το οποίο μου αρέσει να παίζω κλασσικά κομμάτια και όχι μόνον. Κατασκευάστηκε στο Ιράν.
Σε ποια ηλικία ανακάλυψες ότι σου αρέσει η μουσική και το τραγούδι και θέλησες να ασχοληθείς;
Νομίζω πως κάθε άνθρωπος είναι γεννημένος για κάτι. Στον καθένα ξεχωριστά ο Θεός δίνει κάποιο χάρισμα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτόν μου τραγουδάω. Μέσα από το τραγούδι εκφράζομαι, βγάζω τα συναισθήματά μου, καταθέτω τη ψυχή μου. Μαθήματα φωνητικής κάνω τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Εδώ και δύο χρόνια με τον δάσκαλό μου προχωράμε σκαλί-σκαλί αργά και σταθερά με στόχο την ενδυνάμωση και εξέλιξη της φωνής μου.
Όταν ανακοίνωσες στους γονείς σου και στους φίλους ότι θέλεις να ασχοληθείς επαγγελματικά με το τραγούδι και το περσικό σαντούρι πως αντέδρασαν;
Οι γονείς μου από τη πρώτη στιγμή σαν λαμπάδα αναμμένη στάθηκαν στο πλευρό μου. Με στήριξαν και συνεχίζουν να με στηρίζουν. Είμαι παιδί τους, το καμάρι τους όπως για κάθε γονιό το παιδί τους. Γι’ αυτό έχω τη δυνατότητα και την δύναμη να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ. Πάντα όμως με σύνεση και σεβασμό για τους ίδιους και τον εαυτόν μου.
Ποια είναι η σχέση σου με την οικογένεια σου; Έχεις άλλα αδέλφια;
Έχω μια υπέροχη οικογένεια, η οικογένειά μου είναι τα πάντα για μένα. Η σχέση μας πρώτα είναι φιλική και έπειτα η σχέση γονέα-παιδιού. Μιλάμε ανοιχτά για τα πάντα, δε με κριτικάρουν ποτέ, απλά με συμβουλεύουν. Μου έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη.
Κυριακή, τι νομίζεις ότι ήταν αυτό που σε οδήγησε να χαράξεις μια επαγγελματική πορεία ως μουσικός;
Η αγάπη, η αγάπη, η αγάπη μου για τη μουσική…
Είσαι απόγονος μιας πολύ μεγάλης μουσικής οικογένειας. Θεωρείς ότι κουβαλάς μια βαριά κληρονομιά στην πλάτη σου; Είναι θετικό αυτό ή έχει και τα αρνητικά του;
Αυτό που μας κληροδοτεί κάποιος, είτε αυτό προέρχεται από την οικογένειά μας, είτε από το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, πρέπει να το τιμούμε, να το σεβόμαστε και να το εξελίσσουμε.
Είχες την τύχη να βρεθείς και να παίξεις αλλά και να τραγουδήσεις δίπλα σε πολύ μεγάλα ονόματα του ελληνικού πενταγράμμου, όπως τους: Ελένη Βιτάλη, Γλυκερία, Γρηγόρη Βαλτινό, Μανώλη Μητσιά, Ορχάν Οσμάν, Πασχάλη Αρβανιτίδη κ.α. αλλά και να έχεις συμμετοχές σε πολυσυμμετοχικές συναυλίες ανάμεσα σε σπουδαία ονόματα όπως τους: Πέτρο Γαϊτάνο, Βασίλη Λέκκα, Dilek Koc, Παναγιώτη Λάλεζα κ.α. Υπάρχει κάποιος όμως, που ξεχωρίζεις και θεωρείς ότι ήταν σταθμός για την μετέπειτα επαγγελματική σου καριέρα;
Ο κάθε καλλιτέχνης που μου έδωσε τη δυνατότητα να σταθώ στο πλευρό του από μικρό παιδάκι, είτε σε προγραμματισμένες συναυλίες, είτε αυθόρμητα αποτελεί σταθμό στην εξέλιξή μου. Από τον καθένα ξεχωριστά έχω εισπράξει και κάτι. Κρατώ πάντα μόνον τα καλά. Η συνύπαρξή μου όμως –χωρίς να θέλω να αδικήσω κανέναν- με τον Μανώλη Μητσιά θεωρώ πως ήταν κορυφαίος σταθμός για την μετέπειτα πορεία μου και τις αποφάσεις μου που καθόρισαν τι πραγματικά θέλω να ακολουθήσω. Τα λόγια του κ. Μητσιά επί σκηνής για την τότε 13χρονη Κυριακή… μου έδωσαν δύναμη και την σπίθα που με έκανε να μελετάω ακόμη περισσότερο.
Στην μνήμη μου έχουν χαραχτεί τα λόγια αυτά και τα κρατώ σα κόρη οφθαλμού: «…Η Κυριακούλα τραγούδησε με πολύ στρες, όμως να θυμάστε αυτό το παιδί θα το δείτε μπροστά σας σε λίγα χρόνια να τραγουδάει πολύ ωραία…». Επίσης ο Ορχάν Οσμάν πάντα εκφράζεται σε συνεντεύξεις με πολλή αγάπη για μένα, θα θυμάμαι πάντα το κάλεσμά του. Ήταν ο πρώτος καλλιτέχνης του διαπρέπει στο εξωτερικό που με κάλεσε να τραγουδήσουμε όταν ήμουν 13 ετών στο φεστιβάλ Μαρώνειας, κάτι πολύ όμορφο και μεγαλειώδες για ένα τότε άγουρο κοριτσάκι.
Αρκετός κόσμος μέσα από τον καλλιτεχνικό χώρο και όχι μόνο έχει αναφερθεί σε εσένα ως το «παιδί-θαύμα» και ως «η νεότερη φωνή της παράδοσης». Τι γνώμη έχεις για τους χαρακτηρισμούς αυτούς;
Αν έχει ειπωθεί κάτι τέτοιο είναι πολύ τιμητικό για ένα νέο παιδί και δημιουργεί τεράστιες ευθύνες. Σίγουρα απλά πηγάζουν όλα αυτά από την αγάπη και την καλή διάθεση των ανθρώπων.
Τι είναι αυτό που αναζητάς σαν καλλιτέχνης μέσα από την βυζαντινή παραδοσιακή μουσική;
Για μένα είναι ένας τρόπος έκφρασης. Ταξιδεύω στο παρελθόν και προσπαθώ να ενώσω το παρελθόν με το μέλλον.
Θεωρείς ότι είναι και ένα δεύτερο σχολείο για κάποιον που αποφασίζει να ασχοληθεί σήμερα με την βυζαντινή παραδοσιακή μουσική; Θα ήθελες να μας αναλύσεις λίγο την απάντησή σου;
Η Βυζαντινή Εκκλησιαστική Μουσική είναι τέχνη, είναι επιστήμη. Αξίζει να αναφέρω ότι Έλληνες αλλά και ξένοι ιστοριογράφοι υποστηρίζουν ότι οι εκκλησιαστικοί ήχοι και γενικότερα το σύστημα της εκκλησιαστικής μουσικής είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το αρχαίο Ελληνικό σύστημα. Αποτελεί σίγουρα σχολείο και είναι ένας ολοζώντανος θησαυρός για όλους μας.
Πιστεύεις ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν αμόλυντες ρίζες παραδοσιακής μουσικής στην Ελλάδα και στο χώρο της μουσικής ή έχουν μπασταρδευτεί με άλλα είδη και μουσικά ακούσματα;
Σίγουρα υπάρχουν, όμως η μουσική είναι για να εξελίσσεται, όχι να μένει στάσιμη. Ορισμένα όμως που είναι αμιγώς παραδοσιακά τραγούδια τα οποία άντεξαν στο χρόνο, δεν πρέπει να τα εκμοντερνίζουμε διότι αυτό μπορεί να οδηγήσει σε …τερατογέννεση.
Σίγουρα όσον αφορά την εκ νέου καταγραφή ενός τραγουδιού με μια πιο σύγχρονη ματιά όσον αφορά την ενορχήστρωση, αν και εφόσον προκύψει θα πρέπει να γίνει με απόλυτο σεβασμό και προσοχή. Θεωρώ πως ότι σώθηκε ως σήμερα, όπως το παραλάβαμε έτσι θα πρέπει να το μεταλαμπαδεύσουμε στις επόμενες γενιές. Ατόφιο, χωρίς παρεμβάσεις γιατί μετά παύει να είναι παραδοσιακό.
Προτιμάς το ρόλο της ερμηνεύτριας ή της μουσικού;
Νομίζω και τα δύο, όμως πάνω από όλα ο τίτλος της μουσικού θεωρώ πως είναι πιο αντιπροσωπευτικός. Και οι δυο ρόλοι απαιτούν την ίδια αφοσίωση και μπορείς να εξελιχθείς εξίσου και ως ερμηνευτής και ως μουσικός.
Τι είναι πρόκληση για σένα;
Πρόκληση για μένα είναι να παλεύω για αυτό που λένε …μια στις χίλιες. Τίποτε δεν μου χαρίστηκε και ούτε θέλω να μου χαριστεί. Είμαι από αυτή την πάστα ανθρώπων που θέλουν να αγωνίζονται όχι για το εύκολο και το βατό αλλά για το αδύνατο. Αυτό είναι η γοητεία σε αυτό που λέγεται «αγώνας ζωής». Δεν είμαι αυτό που λένε «παιδί από τζάκι» και ούτε κανένα πλουσιοκόριτσο, ούτε είχα, ούτε έχω μηχανισμούς στήριξης όσο είμαι στα πρώτα μου βήματα της μουσικής μου πορείας.
Κλείνοντας την συνέντευξη αυτή θα ήθελα να μας πεις αν πέρα από το όνειρο της καριέρας έχεις στα σχέδιά σου να αποκτήσεις κάποια μέρα και εσύ τη δική σου οικογένεια.
Η καριέρα είναι ένας στόχος της ζωής μου αλλά δεν είναι τα πάντα για μένα. Σίγουρα κάποια στιγμή θα ήθελα να κάνω τη δική μου οικογένεια, να κάνω το δικό μου σπιτικό. Είμαι παραδοσιακός άνθρωπος με αντιλήψεις που για τα σημερινά δεδομένα μοιάζουν παρωχημένες και ίσως να χαρακτηριστώ οπισθοδρομική. Θέλω όταν έρθει εκείνη η στιγμή να παντρευτώ με τιμή και δόξα. Έτσι είμαι εγώ, έτσι έχω μεγαλώσει.
Συνέντευξη Κυριάκος Τσικορδάνος
www.greekaffair.gr